Eucharystii uczestniczył także biskup Ignacy Dec, biskup senior diecezji świdnickiej, który będzie przewodniczył ceremonii pogrzebowej na cmentarzu przy ul. Bardzkiej.

Zanim rozpoczęła się liturgia, słowa wdzięczności wyraził ksiądz prof. Sławomir Stasiak, rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, który na początku też zaznaczył że zalicza się do wychowanków ks. Ratajczaka. Mówił także o zaangażowaniu zmarłego kapłana w ówczesny Papieski Fakultet Teologiczny. - Był wykładowcą i asystentem przy katedrze teologii dogmatycznej. Pamiętamy jego wykłady Traktatu o łasce. W latach 1973-1981 był sekretarzem PFT. roku. Dziękuję Panu Bogu za jego życie, posługę. Chcę wspomnieć go, jako wychowawcę wielu pokoleń kapłanów. Kościół leżał mu bardzo na sercu - mówił ks. Stasiak.

Z kolei ks. Jerzy Małek, dziekan dekanatu Wrocław- Południe i proboszcz parafii św Stanisława Kostki we Wrocławiu, wspominał działania ks. Mirosława Ratajczaka z czasów jego proboszczowania w parafii świętego Henryka oraz bycia dziekanem tego dekanatu. Wskazał na postawę księdza prałata i jego optymizm, pogodę ducha i dobry przykład.

Spośród przemawiających był także ksiądz Tadeusz Nowakowski, z rocznika święceń 1981. -księdza prałata poznaliśmy w 1975 roku kiedy wstąpiliśmy do seminarium. To właśnie wtedy zaczęła się ta nasza piękna przygoda pod tak dobrymi skrzydłami naszego opiekuna ojca Mirosława. Wiele od niego się nauczyliśmy m.in.kultury osobistej, ale przede wszystkim umiłowania Pana Boga i Kościoła dla którego jako kapłani już od 1981 roku służymy na różnych parafiach. Jesteśmy wdzięczni naszemu opiekunowi za to, że prowadził nas przez te lata w seminarium, ale także za to że poświęceniach pod koniec maja przyjeżdżał na nasze spotkania rocznikowe - zaznaczył ksiądz Nowakowski.

Homilię pogrzebową wygłosił bp Piotr Wawrzynek. Rozpoczął ją od przywołania życiorysu ks. Mirosława Ratajczaka. - Urodził się 18 sierpnia 1943 roku w Jabłonnej na terenie archidiecezji poznańskiej. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. Był to rok 1960 i po okresie formacji przyjął święcenia kapłańskie 24 czerwca 1966 roku z rąk ówczesnego abp. Bolesława Kominka. Następnie pracował rok jako wikariusz w Wałbrzychu, a w roku 1967 rozpoczął studia specjalistyczne w Belgii w Louvain na uniwersytecie. Kontynuował je po powrocie do kraju na KUL-u do roku 1972. W tym roku rozpoczął posługę w WSD we Wrocławiu, początkowo jako prefekt w latach 1972-78 a następnie jako ojciec duchowny wielu pokoleń kleryków. Od roku 1978 do roku 1991 przez wiele lat pracował dydaktycznie, wykładał dogmatykę, a w latach 1973-1981 pełnił funkcję sekretarza na PFT we Wrocławiu. Od czerwca 1991 roku posługiwał jako proboszcz w parafii św. Henryka we Wrocławiu, aż do roku 2012. Jego staraniem jest remont i obecny wystrój wnętrza kościoła oraz wyremontowany dach, okna, elewacje i nowe hełmy na wieżach. Przez wszystkie lata posługi kapłańskiej był niezwykle zatroskany o nowe powołania kapłańskie i zakonne. To zaowocowało, że z parafii św. Henryka pięciu księży diecezjalnych i zakonnych oraz jedna siostra zakonna. Pełnił też funkcję dziekana w dekanacie Wrocław- Południe. W tym czasie był także dyrektorem Unii Apostolskiej Duchowieństwa diecezjalnego NSPJezusa archidiecezji wrocławskiej w okresie od września 1985 do sierpnia 1998, a w latach 2003-2012 pełnił w archidiecezji wrocławskiej urząd wikariusza biskupiego ds. duchowieństwa.

Ksiądz Mirosław czas wolny lubił spędzać w górach. Miał taki zwyczaj, że jak tylko to było możliwe, w poniedziałek wyjeżdżał na Ślężę i tam wyciszał się i spędzał dzień odpoczynku, ale też refleksji, modlitwy. Samotnie lub w towarzystwie kleryków, księży. Wakacje lubił spędzać w okolicach Karpacza. Tam bardzo często odbywał długie piesze wędrówki w górach. W prywatnych rozmowach był zawsze pomocny, choć stanowczy, ale też przyjacielski, otwarty, pełen dobrego słowa i humoru - mówił bp Wawrzynek

W dalszej części homilii przywołał trzy światła, które wypływają z Ewangelii i były udziałem w życiu ks. Ratajczaka.- Pierwszym światłem jest prawda, że słowo Boże daje nadzieję ludowi Bożemu. Bóg nas zrodził do żywej nadziei. Dokonało się to przez chrzest, a w szczególny sposób prezbiterzy są włączeni w ten dar przez sakrament święceń, aby głosić Ewangelię nadziei i to głoszenie dokonywało się przez lata w życiu śp. ks. Mirosława, a dziś dzieje się w naszym życiu - zaznaczył bp Piotr, wskazując na drugie światło. -Ukazuje je nam liturgia. Jest to dar dziedzictwa w Jezusie Chrystusie. To, jak często powtarzał ksiądz Ratajczak, darmo dana łaska. I my przez wiarę mamy być gotowi, na przyjęcie tej łaski. Dokonuje się ona w dniu naszego przejścia z tego świata do domu Ojca w niebie, a doświadczenia życia, trudy, zmagania, choroba i w końcu śmierć, mają nas umocnić i oczyścić - nauczał biskup.

Trzecie światło dotyczyło niewymownej radości,która jest darem kochającego Boga i udziałem w jego chwale. -Do tego jesteśmy wezwani. Po ludzku przeżywamy bardzo bolesny moment pożegnania osoby dla nas wszystkich bliskiej, a w wierze patrzymy na niewymowną radość i na chwałę do której Bóg nas zaprasza i to jest cel naszej chrześcijańskiej drogi. Nasza meta to zbawienie duszy - zaznaczył bp Wawrzynek, na podstawie Pisma Świętego ukazując jak żyć, aby się zbawić. - Dostrzeżemy to na podstawie życia śp. księdza Mirosława Ratajczaka. Po pierwsze Jezus wzywa nas, aby wypełnić przykazania. Ksiądz prałat zawsze starał się być człowiekiem prawym i żyjącym zgodnie z przyjętymi zasadami. Drugie zaproszenie Jezusa dotyczy przedkładania bogactwa królestwa i pójścia za nim nad bogactwo świata. Ksiądz Ratajczak zawsze doceniał to wezwanie, nigdy, tak jak go znamy, nie dążył w życiu do zbytku, cenił prostotę i wyrzeczenie się dla Chrystusa. Trzecie wezwanie to uznanie, że tylko Bóg zbawia. W tym przypadku ksiądz Mirosław nauczał, że wszystko jest łaską i, że ponad ludzkie pragnienia trzeba wybrać dar zbawienia, łaskę powołania od Pana - wskazał bp legnicki, dodając, że stawał się sługą miłosierdzia poprzez posługę w konfesjonale i zaznaczając że ostatnie lata ksiądz Ratajczak spędził w chorobie, demencji, przez którą nie mógł już wyrażać swoich myśli.

Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie…