Nie wiem, czy ja się starzeję, czy zwyczajnie moje oczekiwania rozmijają się z tym, co dociera do moich rąk, uszu i oczu, albo to, co serwuje się w połowie trzeciej dekady XXI wieku, zaczyna przypominać zjadanie własnego ogona. Wiem, brzmi to dziwnie, ale odnoszę wrażenie, że coraz bliżej nam do symbolicznej ściany, czegoś, co zmusi artystów i twórców do jej zburzenia. W przeciwnym razie owa ściana stanie się więziennym murem umysłu i emocji. Zdaje się, że perfekcyjnie nagrane, wzorcowo skomponowane przeboje idealnie wpisują się w zważone i zmierzone gusta fanów. Tak, wiem, Jan Sebastian Bach czy Jerzy Fryderyk Händel również tworzyli świadomi tego, czego oczekuje „zamawiający”. W jakiś genialny sposób jednak dokonywali syntezy geniuszu z zaspokojeniem oczekiwań tego, kto dane dzieło zamawiał. Czy byli to możnowładca, czy też proboszcz danej świątyni, idealnie umieszczali to, co tworzyli, w ramach sacrum, ale w sposób taki, że fani profanum również byli zadowoleni. Gdy pójdziemy tym tropem, łatwo dojdziemy do pytania, czy dzisiaj można to, co w muzyce „wysokie”, połączyć z komunikatywnością odbiorcy masowego. No i kto to jest ten odbiorca masowy? Gdy wsłuchuję się w muzyczne propozycje wiodących rozgłośni, odnoszę wrażenie, że nasz czas się zapętlił. Niemal z dokładnością szwajcarskiego chronografu pojawiają się te same piosenki, jakby zasób pamięci komputera w studiu dawał możliwość zapisania trzydziestu, może czterdziestu piosenek. A na świecie tyle się nagrywa, tyle wydaje, tyle ciekawych rzeczy można odnaleźć w serwisach streamingowych. Niestety, nie ma dla nich miejsca na playlistach.